نردبان (همین وبلاگ) در جشنواره سراسری وبلاگ نویسان قرآنی  شرکت کرد و بین 3050 شرکت کننده مقام چهارم را در گروه وبلاگ های متنی-تبلیغی قرآنی بدست آورد.

نردبانی به سمت عبودیت، این مقام را تقدیم می کند به :

تمامی انبیا و شهدایی که نام شان در قرآن آمده و نیامده،

به تمام انقلابیونی که از قرآن و روایات در مسیر استقرار حق در طول تاریخ تلاش کردند چه اسم شان را بدانیم مثل امام خمینی و آیت الله خامنه ای و نواب صفوی و شهید بهشتی و ... چه اسم شان با اهالی اصحال کهف مخفی باشد،

تقدیم می کند به تمام کسانی که زندگی شان را امانتی می دانند برای جلوه گر کردن و نمایاندن شئون مختلف عبودیتِ عبادالرحمن، برای تجلی اسما، ابرار شدن و تشکیل امت واحده رحمت برای نمایان شدن صراط مستقیم ولایت، برای سفیر شدنِ آیات، انتظارِ بلاغی مبین ، برای ذاکر بودن و همواره با اهل بیت بودن طی کردن تزکیه و تعلیم و مبلغ نور بودن ... به مجمع مدارس دانشجویی قرآن و عترت علیهم السلام.

به تمام رخدادها و پدیده هایی که سبب فتح و قلم فرسایی و کتابت اثراتشان در پست های این وبلاگ شد به هر آنچه انسان را حیِّ قیوم می کند خواه خوشایند خواه ناخوشایند.

باشد که مورد قبول افتد.

http://quranblogging.ir/?MID=21&Type=News&TypeID=1&id=46

صفات  انسان از دایره ارتباطات انسانی، روابط او با دیگرانی که در وهله اول نیاز مستقیمی هم به انسان ندارند آغار می شود.

لایه بیرونیِ شاکله انسان ربط هایی ست که با دیگران برقرار می کند.

اگر  مقصد شناخت خصوصیات و صفات انسان است ، باید خصوصیاتِ بارز او نسبت به آحاد افراد پیرامون را جستجو کرد تا دید آیا تفکر انتزاعی ، تفکر اجتماعی در او شکل گرفته است یا نه.

این شکل گیری سبب خواهد شد که بتوان بسیاری از تعاریف نادرست در زندگی را که مختل کننده ارتباط توحیدی برقرار کردن با دیگران است اصلاح کرد.

از سری صفاتی که در این عرصه می توان مورد سنجش قرار داد:

جوانمردی  و فتوت، امانتداری، راستگویی، خوش خلقی، مطفف نبودن .

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

سوره مبارکه مسد، مبحث شاکله صفات در انسان.

 اخوت، احمدرضا؛ بلوغ عاطفی؛ مرحله چهارم از بلوغ تفکر اجتماعی.

زندگی انسان زندگی انسان است.

و هیچ کسی غیر از انسان ها نمی توانند آن را به سمت مقاصدی والا یا حتی پایین دست، پیش ببرد یا تنزل دهد.

زندگی انسان سرشار از اتفاقاتی ست که آن به آن و لحظه به لحظه در حال وقوع است و براستی چه کسی جز انسان می تواند از این اتفاقات بهره مند شده و آجر آجر سیر کلی حیات خود را بسازد؟!

این اتفاقات در ظرفی واقع می شود که دنیا نام دارد و اقتضائات خاصی دارد؛ مثل: محدودیت، حدود، موانع، تدریجی بودن رشد و ....

توجه به هر کدام از این اقتضائات می تواند مسیر سیرِ انسان به کمال باشد.

در نگاه تسبیح گونه انسان از هر مانعی به نبودِ آن مانع و از هر محدودیتی به کمالی که از آن محدودیت برّی است توجه می کند.

این حرکتِ کمالی محدودیت ها را برای انسان شکسته و از آن ها پلی  می سازد برای بیرون رفت از آن محدودیت.

راه برون رفت را با عکس العملی متناسب با آنچه که او را حدّ می زند بروز می دهد که مرحله ای است جدا کننده ی زندگی پویای شیعی با زندگی های ساکنِ رهبانیتی و تفکرات غیر شیعی.

مقلاک

* من مقدار محدودی پول دارم که به من قرض داده شده.... (مواجهه با محدودیت)

کسی هست که نامحدود نزد اوست و هیچ حسابی ندارد داشته هایش. ( تلازم و رسیدن به مقام بی حدّ)

کسی که به من این پول محدود را قرض داده خودش پولش محدود بوده است، پس جا دارد که قدر دانِ اویی که با اینکه خود محدود بوده به من کمک کرده باشم. (عکس العمل در برابر مانع)

این نگاه خوبی و کمال را در انسان زنده می کند.

انسان در این نوع مواجهه سعی نمی کند بدی ها را با بدی پاسخ دهد بلکه بدی که می بیند آن را به عنوان مانعی انگاشته و کمال آن را استنباط می کند و خود را موظف می داند در عکس العملی کمال آن مانع را و آن محدودیت را از سر راه بردارد.

با این شیوه انسان است و دنیا است و تمامی اتفاقات آن که حکمی از محدودیت را دارند. و از تمام  این محدودیت ها چه کسی سود می برد؟ جز انسانی که تفکرش با قرآن و روایات فعال شده است و می تواند از هر چالشی برای بهره برداری های ناب استفاده نماید

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

* ادعُ إِلى? سَبیلِ رَبِّکَ بِالحِکمَةِ وَالمَوعِظَةِ الحَسَنَةِ ? وَجادِلهُم بِالَّتی هِیَ أَحسَنُ ? إِنَّ رَبَّکَ هُوَ أَعلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبیلِهِ ? وَهُوَ أَعلَمُ بِالمُهتَدینَ?125?
با حکمت و اندرز نیکو، به راه پروردگارت دعوت نما! و با آنها به روشی که نیکوتر است، استدلال و مناظره کن! پروردگارت، از هر کسی بهتر می‌داند چه کسی از راه او گمراه شده است؛ و او به هدایت‌یافتگان داناتر است.

**سور مبارکه مسبحات.

*** واژه تسبیح

وقت غصه خوردن نیست.

وقت دلتنگی نیست.

دیگر از وقت چه کنم چه کنم گذشته است. 

دیگر وقتِ ماندن در گذشته و غبطه خوردن به وضعیت خوبِ قبل و نا امیدی از الان نیست.

دیگر وقتِ ماندن در گذشته و حسرت اوقات تلف شده و بهره های نبرده و افسردگی الان نیست.

وقت غرق شدن در آرزوهای نرسیده و نشدن ها و نمی شود ها نیست.

وقت وهم پردازی و خیال پردازی های غیر حقیقی برای آینده نیست.

زمانِ بلند شدن است.

زمانِ فهرست کردنِ آنچه می دانیم درست است.

زمانِ عمل و مراقبت بر انجام دانسته ها.

زمانِ نشاطِ در لحظه.

زمانِ ارتباط و عطف با کسی که جابرِ کلِّ مافات است.

اگر این کار ها را نکنیم نه تنها شاهد بلند شدن هیچ عَلَمِ حقی نباید باشیم.

که باید نظاره گرِ این باشیم که حال زندگی ما واکنون ما، بعد از مدتی به گذشته ای حسرت بار تبدیل خواهد شد.

و این چرخه در زندگی ما ادامه خواهد داشت تا وقتی به جای دیدن این منفی بافی ها، سنگ لحَد را بالای خود ببینیم.

این چرخه همان است که از آن به سحر یاد می کنند که کلید آن تنها و تنها با بکارگیری قوای تعقل است.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

-برگرفته از سوره های مبارکه فلق، تین، تغابن، ناس.

-روایت ابوبصیر از امام صادق علیه اسلام- ر.ک هیات پیروان قرآن و اهل بیت ^{علیهم السلام}، شب شهادت امام جعفر صادق ^{علیه السلام}(19 مرداد)

-کتاب سحر و راه های مقابله با آن.

چشمانت را بر من بگشا

که با رویت چشمانت حیاتی دوباره می گیرم

اذنِ حرکت را از شما می خواهم

که اذنِ شما محکمِ هر حکمِ محکمی در حیات است.

شما که نگاه کنی، چشمانتان اذنی می دهند که از هیچ همه می سازد.

چشمانتان تمثل مقام فاطریت الله است.

نگاه به چشمان شما جان را به دست و عقل و همه ی جوارحم می بخشند.

چشمانت را بر من بگشا.

که بی چشمانت هیچم.

نگاه شماست که اذنِ حیات می دهد.

بسم الله

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

برگرفته از سُوَر مبارکه قلم، انبیا، مسد

دوای دردهای مان را باید در ذکر(قرآن و‌نماز) جستجو‌کنیم.
نداشتن‌خوراک فکری‌خوب، عدم‌رعایت قواعد و احکام حواس مقدمات داشتن یک خیال پژمرده است.
و خیال پژمرده نشان از بالقوه بودنِ یک خیال فعالِ رو به تعالی.
از این فرصتی‌که با فهم نقصتان با آن مواجه شدید کمال بهره را ببرید.
قرآن بخوانید، با خودتان جدی باشید در مواقع خیال پردازی های نامفید، در ازای هر خیال اذیت کننده که کنترلش نکرده اید، خودتان را به انجام‌یک کار خیر مجبور کنید: مثلا 2 رکعت نماز، یک روز روزه، دادن صدقه، تماس با کسانی که ارتباطتان را با آنها قطع کردید و ... 
این کار سبب می شود بی خیال نباشید نسبت به رفت و آمد یک خیال.
و برنامه ایست برای طهارت خیال.
چه اینکه تاکنونِ زندگی هایمان گذشته
و همانطور که الانمان نسبت ب قبل آینده ای بوده که خلاف تصورات ما رقم خورده یا حداقل خیالات ما درشان تاثیری نداشته و محقق میشدند بدون خیال پردازی های ما،
آینده مان هم  رقم خواهد خورد.
پس می ماند‌ یک مدیریت که در لحظاتِ حالِ زندگی مان قرار است تمرین کنیم.
خیلی هم سخت نمی آید.
ما می توانیم به ‌حول و ‌قوة الهی.
بسم الله...

هر چه مسیر پر پیچ و خم تر می شود، اراده، فعل، عمل، عزم محکم تر

فقط کافی ست بند یکی از اینها را سفت نبسته باشی

کله پا می شوی قطعا. 

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

چاره ی این پیچیدگی و مقابله با کله پا شدن های آنی، در لحظه بودن است. 

رها شدن از بندِ گذشته و آنچه اتفاق افتاده

و رها شدن از بندِ آینده و آنچه اتفاق خواهد افتاد.

بندهای گذشته و آینده را دور بریز...بند لحظه را بچسب.

اینگونه قائم می شود شد.

فطریه ی من از برای تو، بهای با تو بودنِ من است.

که طعام این شب ها و روزهایم جز با تو بودن نبوده است.