امروز ... فردا... پس فردا ....

آیا جمعه عید فطر باشد و نباشد چه تفاوت می کند؟ مهم تمام شدنِ این خانِ کرَم است که جانانه بود میزبان و میزبانی اش.

مهم روزهای بسیاری بود که حسرت تمام شدنش بر دل میهمان نشسته.

مهم با تو بودن است.

مهم عهدی است که بین ما رقم خورد.

عهد بندگی.

عهد لقا.

عهد یکی شدن با اوامر.

عهد شهادت.

چه فرقی می کند جمعه عید باشد یا نه؟!

یک روز بیشتر و یک روز کمتر ، زمانی نیست که مرا در عهدم با محبوب ضعیف نماید.

این عهد، عهدی ازلی شد.

عهدی که شروعش از ماه مبارکِ رمضان و روزهای گرم و آتشین و طولانی اش بود.

عهدی که استحکامش مادرِ ادعیه بود. صحیفه ی فاطمیه.

چه فرق می کند جمعه عید باشد یا نه؟!

عید همان روزی بود که دستانم را به دستانت بند کردم و گره ای زدم تا ابد... تا بقا... تا لقا.

عید همان روزی بود که آنچه در من نبود، و امیدی به آن نبود ، روزنه ی نورش مرا روشن کرد تا قیامِ قیامت.

عید فطر من شروعِ مجدد با تو بودنِ من است.

که هر که با تو باشد با کمال است.

که هر که با تو باشد با اسماء حسنی ست.

که هر که با تو باشد با قیام کنند گان است.

مرا بپذیر و این فطرت و شکفتن را از ما قبول کن و مرا از عبدهای نابت قرار ده.

_______________________________________

* دعای جوشن کبیر

* سوره مبارکه کهف

* سوره مبارکه فاطر

* مرا را ما بخوانید.... و هر کسی خودش را دخیل این متن بداند.

التماس دعا

روزها در حال گذر کردن است. با سرعت... با شدت... 

همه ی عمر را که نگاه کنی در حال گذر است.

اما فقط این روزهاست که با جان دل لحظه لحظه اش را نظاره می کنیم و از شام تا سحر و از سحر تا شامگاهش را گام به گام همراهی می کنیم.

ساعت هایی که رفتن و آمدنشان برای مان پر از معنا ست، پر از حضور و پر از بودن. 

و می خواهیم که همه ی عمرمان اینگونه گذر کند... پر از شدن، پر از اتصال، پر از شکوفایی.

روزهایمان اینگونه کرامت پیدا می کنند.

انگار تکریمشان می کنیم. بهشان احترام میگذاریم. حضورشان را حس می کنیم. بود و نبودشان مهم است.

تک تک استعداد های شان را پاس می داریم؛ سحرگاه ش، صبح ش، ظهرش، عصر ش، غروبش، بعد از زمان افطارش.

می توانیم با روزهایمان صحبت کنیم. برایش نامه بنویسیم و برایش  برنامه داشته باشیم.

ماه رمضان ماه کریم شدن است. کریم اهل بیت میان دار این ماه است. رزق ها را تقسیم می کند و از هر چه دارد به هر که هر چه بخواهد عطا می کند.

از خُلق خوب با خود با دیگران، از انتخاب های زیبا، بروزات حُسن آفرین، تشخیص های بر مبنای حکم خدا.

همه و همه را می توان از کریم اهل بیت طلب کرد.

همان کسی که لحظه لحظه عمر شریفش در کرامت دادن به دیگران تکریم شد.

قلب ها از یکدیگر دورند مگر اینکه بین شان انس ، ربط و الفت ایجاد شود.

این اتفاق فاصله قلوب را کم می کند و همه را سر یک سفره می نشاند.

اما مگر می شود این مهم محقق شود؟

3 اصل بسیار مهم در محقق شدن این امر لازم الاجرا است:

1- ایمان به خدا

2- زیاد شدن هدایت و انتخاب مسیر خیر

3- هم مقصد بودن

اگر این 3 مقوله در یک جمعی ایجاد شود مقدمات ربط پیدا کردنِ قلوب شان فراهم می شود.

وقتی افرادی با یکدیگر هم مقصد بشوند و عزم شان را برای ترویج و گسترش خیری در جامعه یکی شود، بین شان ارتباطی ایجاد می شود که این ارتباط جنسش مادی نبوده و اعطا شدنی ست¹

این هم مقصدی در پی هم جهت شدنِ باور ها و عطف شان به یک مسیر و حقیقت است و هر به میزان ایمانی که می آورند بابی از حرکت بهتر بعدی برایشان گشوده می شود²

نمی شود بدنبال هم راستایی در جمعی گشت اما آن جمع را عاری از هم پیمانی و وحدت برای اقامه یک امر در زندگی خود دانست. آنهم نه امری سطحی، که امری والا و بلند مرتبه، امری که کون و مکان به اراده آن دگرگون خواهند شد.³

این هم پیمانی ایجاد قیام و طاغوت ستیزی کرده و ربط قلوب نتیجه اش را طی فرایندی که طراحی می شود نشان می دهد، و حرکتی نمادین را برای مبارزه جهت تحقق مقصد بیان می دارد.⁴

ثمره این پیوند که جز برای اقامه دین خدا محقق نمی شود یاری رسول-امام و بر اندازی باطل در کل عالم  و برافراشته شدن پرچم حق بر فرازِ عالَم خواهد بود.

بنابراین برای داشتن الفت:

1- مقصد های زندگی بایستی مشخص شود تا هم مقصدان جبهه گیری کنند.

2- پیمان بستن برای ایمان آوردن و استقامت کردن بر ایمان لازم است.

3- هدایت و طی کردن مسیر بندگی پله پله و تدریجی است و زیاد شدنِ آن لازمه اش صبر و استقامت است.

4- وقتی عده ای این چنین به هم پیوند بخورند ربط و الفت بین قلوبشان از جانب خدا بر قلب هایشان وارد می شود.

جبهه حق در حال یار گیری ست، کسانی که میل دارند به این جبهه بپیوندند از رخوت و سستی باید دوری کنند و در پی مقصد های بلند بسم الله گویند و به پا خیزند. که تالیف قلوب جز برای مجاهدین راه حق نازل نمی گردد.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1- و ربطنا علی قلوبهم / سوره مبارکه کهف آیه 14

و الًّف بین قلوبهم و لو انفقتَ ما فی الارض جمیعا ما الفتَ بین قلوبهم و لکن الله الًّفَ بینهم/ سوره مبارکه انفال آیه 63

2- انهم فتیه آمنو بربهم و زدناهم هدی/ سوره مبارکه کهف آیه 13

3- اذ قاموا فقالو ربنا رب السماوات و الارض لن ندعو من دونه الها/ سوره مبارکه کهف آیه 14

4- هولاء قومنا اتخذوا من دونه الهه..../ سوره مبارکه کهف آیه 15

کار اجرایی یکی از سخت ترین کارهای روی کره زمین است.

از دشوارترین کارهای عالم.

نفس گیر است و لحظه لحظه ی زندگی را به خود می گیرد.

تنها کسی می تواند از این مهلکه جان سالم به در برد که علمش کافی باشد.

انقدر که کار اجرایی، عملیاتی است و نیاز به طرح و برنامه دارد، آدم خطا می کند و گمان می برد که کار فکری نمی خواهد. فقط مجری می خواهد و بس.

اما موفق ترین فرد اجرایی کسی ست که طرح و برنامه از خودش باشد و خودش متخصص فوت و فن های موضوع باشد و اجرایش را هم به دست بگیرد.

عالم ترینِ انسان ها اجرایی ترینِ آن ها هستند.

و اجرایی ترینِ آدم ها باید عالم ترینِ آنها باشند.

همچنین آدمی نمی تواند بی گدار به آب بزند.... و نمی تواند قابل پیش بینی باشد.

جمع همین ضدین سبب فتح می شود.

در این مدل از برنامه که وصل به نظام علم عالَم است نمی توان انتظارات ولو بیجای دیگران را نادیده گرفت چه، همین تحلیلی از اوضاع جامعه خواهد بود.*

استاد بزرگ جناب آقای اخوت از جمله اسرار موفق این قاعده ی علم و مهارت هستند.

باید از این فرد خواهش و تمنا کرد ، التماس کرد که بیا و اجرای امور را در دست بگیر بیا و فاز ورود به عملیات های کوچک و بزرگ را آغاز کن.

بیا و شروع کن و ما را در رکابت بپذیر.

این مدل آدم ها خیلی کم پیدا می شوند.

قدر گوهرهای زندگی  را باید دانست.

نوع انسان باید خود را از حیث طهارتی، علمی و اجرایی ارتقا دهد تا بفهمد ساختار فکری این نوع از رهبری که ویژه ترین و کارامدترین نوع آن است چه قواعدی را تبعیت می کند تا خود بتواند در زیر بیرقش سینه سپر کند و جان افشانی کند.**

انشالله همه گیِ تلاش ها زمینه ساز ظهور هر چه سریعتر و موثرتر حضرت حجت ^{ارواحنا له الفداه}  شود با صلواتی بر محمد و آل محمد

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

*سور مبارکه مزمل، مدثر، فتح

** بلوغ عبودیتی، مرحله پنجم از مراحل بلوغ تفکر اجتماعی