وقت غصه خوردن نیست.

وقت دلتنگی نیست.

دیگر از وقت چه کنم چه کنم گذشته است. 

دیگر وقتِ ماندن در گذشته و غبطه خوردن به وضعیت خوبِ قبل و نا امیدی از الان نیست.

دیگر وقتِ ماندن در گذشته و حسرت اوقات تلف شده و بهره های نبرده و افسردگی الان نیست.

وقت غرق شدن در آرزوهای نرسیده و نشدن ها و نمی شود ها نیست.

وقت وهم پردازی و خیال پردازی های غیر حقیقی برای آینده نیست.

زمانِ بلند شدن است.

زمانِ فهرست کردنِ آنچه می دانیم درست است.

زمانِ عمل و مراقبت بر انجام دانسته ها.

زمانِ نشاطِ در لحظه.

زمانِ ارتباط و عطف با کسی که جابرِ کلِّ مافات است.

اگر این کار ها را نکنیم نه تنها شاهد بلند شدن هیچ عَلَمِ حقی نباید باشیم.

که باید نظاره گرِ این باشیم که حال زندگی ما واکنون ما، بعد از مدتی به گذشته ای حسرت بار تبدیل خواهد شد.

و این چرخه در زندگی ما ادامه خواهد داشت تا وقتی به جای دیدن این منفی بافی ها، سنگ لحَد را بالای خود ببینیم.

این چرخه همان است که از آن به سحر یاد می کنند که کلید آن تنها و تنها با بکارگیری قوای تعقل است.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

-برگرفته از سوره های مبارکه فلق، تین، تغابن، ناس.

-روایت ابوبصیر از امام صادق علیه اسلام- ر.ک هیات پیروان قرآن و اهل بیت ^{علیهم السلام}، شب شهادت امام جعفر صادق ^{علیه السلام}(19 مرداد)

-کتاب سحر و راه های مقابله با آن.

کوه صفا.

کوهی که شروع سعی از اینجاست.

کوهی که نهایت خلوص رو در خودش داره و باید آدم رو به نهایت خلوص برساند.

و آدم در نگاه سنگ های این کوه این آیه قرآن رو مرور کند که:

در سنگها، سنگ هایی هستند که از دل آن ها می جوشد آب و بیرون نمی آید و بعضی از دل ها از سنگ ها محکمترند.

و از صفا فرود میایم با امید این خلوص و می ریم به سمت مروه.

یعنی تمام فضائل.

یعنی مروت. مروت بمعنی بدست آوردن تمام فضائل.

نه اینکه مهربونه ها ولی یه کم تنبله

اهل نماز هستا ولی تو خمسش کاهله

خوش صحبته ها ولی یه کم عصبیه

این ولی ها اگر همه از بین برند میشه رسیدن به تمام فضائل.

و خدا شاکره بر کسی که سعی می کنه.

و شکر رو با تمام لطفش عنایت می کنه.

هر کسی که می خواد اهل سعی بشه و بین صفا و مروه؛ از نهایت خلوص به سمت همه فضیلت ها و از همه فضیلت ها به سمت خلوص بالا تر حرکت کنه خدا کمکش می کند.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پیاده شده ی صوتی از خانم ادییب از مکه.

  لازم دانستم که این پست را مجددا برای علاقه مندان به روز نمایم:

آدم می تواند اشتباه کند و بعد جبرانش کنند.

آدم ها خود اشتباه می کنند و زندگی شان اصلا مساوی با اشتباه کردن است اما دیگران را با مهر بیچارگی و اشتباه مداوم کردن به  قضاوت می نشینند.

خیلی بد است که ندانیم:

دنیا محل رشد است. نباید اشتباه کردن را توجیه کردها...نه!

اما اگر اشتباهی، بدی ای، خطایی سر زد؛ خب می توان جبرانش کرد حتی اگر خیلی سخت باشد.

آدم مالِ دنیا نیست... برای همین هم اشتباهات به نظرش میرسد...

یعنی اگر آدم حس کند که اشتباه کرده و بخواهد جبرانش کند تازه این نشانه ی خوبی است از اینکه این آدم می داند متعلق به جای دیگر است.

وگرنه کسی که دنیایی ست دیگر هر کاری کند و هر اخلاقی داشته باشد و هر خطایی کند که به ذهنش هم نمی رسد که: چه بد است این سبک زندگی ها!

آدم اگر بتواند اشتباه نکند و سعی ش در این راستا باشد برده است. حتی اگر اشتباه کرد و شرمنده شد.

اشکال ندارد راه برای جبران هست.

فقط بدی اش این است که دیگرانی که باهاشون زندگی می کنی این را نمی دانند و الا انقدر با به روو آوردن خطاهایت راه را برای جبران کردنت سخت نمی کردند.

به روو آوردن خطاها برای ادم هایی که خانم هستند خیال شان را نسبت به اصلاح مختل می کند و در نتیجه ناتوان می شوند و شالوده شان به هم می پاشد.

به روو آوردن خطاها برای آدم هایی که آقا هستند یقین و عمل شان را نسبت به اصلاح و فعالیت و سعی در آن راستا مختل می کند.

در سال جدید هم خطاهایمان را جبران کنیم و هم خطای دیگران را به رُخشان نیاوریم صلوات.