آدم می تواند اشتباه کند و بعد جبرانش کنند.
آدم ها خود اشتباه می کنند و زندگی شان اصلا مساوی با اشتباه کردن است اما دیگران را با مهر بیچارگی و اشتباه مداوم کردن به قضاوت می نشینند.
خیلی بد است که ندانیم:
دنیا محل رشد است. نباید اشتباه کردن را توجیه کردها...نه!
اما اگر اشتباهی، بدی ای، خطایی سر زد؛ خب می توان جبرانش کرد حتی اگر خیلی سخت باشد.
آدم مالِ دنیا نیست... برای همین هم اشتباهات به نظرش میرسد...
یعنی اگر آدم حس کند که اشتباه کرده و بخواهد جبرانش کند تازه این نشانه ی خوبی است از اینکه این آدم می داند متعلق به جای دیگر است.
وگرنه کسی که دنیایی ست دیگر هر کاری کند و هر اخلاقی داشته باشد و هر خطایی کند که به ذهنش هم نمی رسد که: چه بد است این سبک زندگی ها!
آدم اگر بتواند اشتباه نکند و سعی ش در این راستا باشد برده است. حتی اگر اشتباه کرد و شرمنده شد.
اشکال ندارد راه برای جبران هست.
فقط بدی اش این است که دیگرانی که باهاشون زندگی می کنی این را نمی دانند و الا انقدر با به روو آوردن خطاهایت راه را برای جبران کردنت سخت نمی کردند.
به روو آوردن خطاها برای ادم هایی که خانم هستند خیال شان را نسبت به اصلاح مختل می کند و در نتیجه ناتوان می شوند و شالوده شان به هم می پاشد.
به روو آوردن خطاها برای آدم هایی که آقا هستند یقین و عمل شان را نسبت به اصلاح و فعالیت و سعی در آن راستا مختل می کند.
در سال جدید هم خطاهایمان را جبران کنیم و هم خطای دیگران را به رُخشان نیاوریم صلوات.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
در مورد دو خط یکی مانده به آخر در آینده مطالبی مستندی آورده خواهد شد انشالله.