زمان را که از زندگی مان بر داریم می شویم هم دورانِ انبیاء و صدیقین.

محمد یونس هود صالح یوسف موسی نوح عیسی شعیب آدم اصحاب کهف ذی القرنین و ... ^{علیهم السلام جمیعا}

همه شان بر مدار حق تصمیم می گیرند، زندگی میکنند، مطیع امر خدا هستند و لاغیر.

بنده ی خدا هستند و نه هیچ غیری.

و تمام هستی شان را میگذارند تا دیگران را برمدار حق گرد هم آورند و به طریق بندگی بازگردانند.

کار فرهنگی، رسانه ای، اقتصادی، سیاسی، علمی و همه برنامه هایی لازمه ی این گرد آوردن بوده را انجام می دهند.

باید مشق هدایت کردن کرد نزد انبیا و صدیقین.

باید از آنها آموخت نحوه کارشان را.

آنها مامور به تحققِ وعده ی حقِّ «تشکیل امت واحده» هستند.

اما مگر می شود کسی قصد یاری فرستادگان حقیقت را داشته باشد و در عرصه های تخصصی بتواند باری از دوش امام زمانش بردارد اما نداند که مبانی حرکتِ توحیدی آنها چیست؟

مگر می شود زبان فطرت انسان را ندانست و عزمِ تغییر روابط اجتماعی کرد؟

مگر می شود قرآن را ندانست، روایات را علم نداشت، و نیت کرد که برای مردم فیلمی ساخته شود؛ جریانِ خیری ایجاد شود؛ روابط بین المللی درستی برقرار شود و هر کار دیگری که بشود خود و دیگران را بر مدار حق جمع کرد.

مگر می شود الفبای حرکت انبیا را ندانست و حرکتی مهدوی داشت؟

زمان را که برمیداریم همه بزرگان بر سر یک سفره نشسته اند، یک حرف را می زنند، یک جهت دارند، و آن برافراشتن پرچم عبودیت و لااله الا الله در فراز عالم است.