قسم به آن هنگام که کسانی که هیچ زمانی از تاریخ زندگی شان کرامت ندیده اند و تکریم نشده اند، در هر نقطه ای از کره زمین ببینند که کسی یا کسانی هستند که به تبعیت از امام شان به نوع انسان کرامت می دهند و برای بر طرف شدن نیازهای آنها از هیچ تلاشی فرگذار نمی کنند به سمت آن کریمان سرازیر می شوند حتی اگر به ظاهر نتوانند اثبات کنند و استدلال بیاورند که انها سبک زندگی شان از ما بهتر است. و اینگونه است که مستکبرین سرنگون خواند شد.

کم کم صدای مهمان نوازی موکب های مسیر اربعین در عراق در می آید و گوش عالم را کر می کند. کم کم همه مستضعفین عالَم متوجه می شوند که می توانند مدتی از سال در قسمتی از جهان جمع شوند و بدون اینکه صدمه ای به خود و دیگران یا اموال برسانند با شفقت و مهربانی و گاه با اجبارهای رحمت انگیز دعوت به صرف انواع وعده ها و میان وعده های غذایی  شوند.

و سیر شدنشان که در سرزمین خودشان عامل درگیری و حتی کشت و کشتار بوده، در این سرزمین عامل رحمت و الفتِ بینهایتشان  شود.

کم کم همه کسانی که بهشان ظلم شده آن هم در حد رفع حداقلی ترین نیازهای بشریت متوجه ظلمی که بهشان روا داشته شده است می شوند؛ ظلمی از چپاول ملت های ضعیف و استعمار به بهانه ی ارتقاء  زندگی آنها شروع شد، اما  حتی به سرازیر شدن یک بشقاب غذای سیر کردنی هم بر سر سفره کودکان و پیران و  عموم ملت ختم نشد. 

و طعم ظلم نکردن یا زیر بیرق ظلم هیچ قدرتی نبودن را می چشند که عاملی می شود برای یاری، مدد، مهمان نوازی و کمک به میهمانان شان؛ هر آنکه وارد سرزمین شان شود در یک مدت معین.

دیری نیست که آحاد ملتِ ضعیف در کشورهای مستکبر متوجه می شوند که جایی هست که شاید شایستگی های ظاهری تمدنی در جاده ها و کوچه هایش رعایت نشده باشند؛ و مثل جاده های بَلَد و مدینه خودشان سرسبز و پر از تبلیغات رنگارنگ نباشد؛ اما نه تنها جاذبیت گردشگری در روزگارانی در آن چنان غوغایی براه می انداز که عالَمیان را در حیرت قرار می دهد که با عزت و کرامت و احترام با کوچک و بزرگ؛ فقیر و غنی؛ دارا و ندار؛ .... برخورد می شود. و همین می شود عظیم ترین سرمایه ی انسانیتِ این دیار.

دیری نیست که مسلمان و غیر مسلمان؛ موحد و غیر موحد همه و همه برای خریدنِ کرامت های انسانی رو به سوی  این دیار ره کج می کنند و کم کم مستضعفین عالَم همان ها که صدای هل من ناصرشان در جای جای جهان طنین انداز است، و حاکمانشان به آن توجهی نمی کنند و آن صدا را در فقر و زندگی رقت بار خفه می کنند؛ ندای هل من ناصر همیشگی و ماندگارِ تاریخ را می شنوند، به سمت آن رو می آورند ، با آن الفت می گیرند، با آن احیا می شوند و جان دوباره می گیرند و حانِ شان می شود دفاع از حریم کسی که از آنها در وقتی که هیچ کسی به آنها وقعی نداد، اهمیت داد.

و براستی چه کسی ست که بتواند در مقابل خیل عظیمِ آحاد ملت در دنیا بایستد و جلوی امّـت شدنِ همه دنیا را بگیرد؟!

فطریه ی من از برای تو، بهای با تو بودنِ من است.

که طعام این شب ها و روزهایم جز با تو بودن نبوده است.

امروز ... فردا... پس فردا ....

آیا جمعه عید فطر باشد و نباشد چه تفاوت می کند؟ مهم تمام شدنِ این خانِ کرَم است که جانانه بود میزبان و میزبانی اش.

مهم روزهای بسیاری بود که حسرت تمام شدنش بر دل میهمان نشسته.

مهم با تو بودن است.

مهم عهدی است که بین ما رقم خورد.

عهد بندگی.

عهد لقا.

عهد یکی شدن با اوامر.

عهد شهادت.

چه فرقی می کند جمعه عید باشد یا نه؟!

یک روز بیشتر و یک روز کمتر ، زمانی نیست که مرا در عهدم با محبوب ضعیف نماید.

این عهد، عهدی ازلی شد.

عهدی که شروعش از ماه مبارکِ رمضان و روزهای گرم و آتشین و طولانی اش بود.

عهدی که استحکامش مادرِ ادعیه بود. صحیفه ی فاطمیه.

چه فرق می کند جمعه عید باشد یا نه؟!

عید همان روزی بود که دستانم را به دستانت بند کردم و گره ای زدم تا ابد... تا بقا... تا لقا.

عید همان روزی بود که آنچه در من نبود، و امیدی به آن نبود ، روزنه ی نورش مرا روشن کرد تا قیامِ قیامت.

عید فطر من شروعِ مجدد با تو بودنِ من است.

که هر که با تو باشد با کمال است.

که هر که با تو باشد با اسماء حسنی ست.

که هر که با تو باشد با قیام کنند گان است.

مرا بپذیر و این فطرت و شکفتن را از ما قبول کن و مرا از عبدهای نابت قرار ده.

_______________________________________

* دعای جوشن کبیر

* سوره مبارکه کهف

* سوره مبارکه فاطر

* مرا را ما بخوانید.... و هر کسی خودش را دخیل این متن بداند.

التماس دعا

روز ها طولانی ست و روزه امری از جانب خدا.

روز ها طولانی ست و انسان بنده ی خدا.

و چه چیزی جز طولانی بودنِ روز های روزه، می تواند فاصله ی مولا و عبد را کوتاه و کوتاه و کوتاه تر کند.

و چه چیزی جز گرم بودنِ روزهای روزه می تواند گرمای ارتباط بین مولا و عبد را بیشتر و بیشتر و بیشتر کند.

جسمِ انسان در روزه ی این روزهای طولانی و گرم، بی رمق می شود، تحلیل می رود، بی جان می شود،

سوی چشم ها می رود، رگ های موجود در سر دردناک می شوند، انگار سیستم خون رسانی بدن مختل شده باشد.

دست ها و پا ها بی حس می شوند و این جسم ضعیف و ضعیف و ضعیف تر می گردد.

گاه می تواند برای خود لحظه ی مرگ را تجسم کند. لجظه ای که جسم بی رمق می شود و تحلیل می رود و بی جان می شود و ...

در این اثنا اگر کسی بخواهد مرگش شهادت باشد باید چه کار کند؟

شهید چرا شهید است؟

شهید با هر کم شدنِ رمقش لقاء را در خود زنده می کند. چیزی جز رسیدن به مولا را نمی خواهد، سختی ها را که به جان می خرد هیچ؛ در آن حین به فکر آب خوردن همرزمش است.

این همان زمانی ست که غریزه انسان به صفر می رسد و آنچه متجلی می شود نه از روی اراده ی جسمانی و گذر کردنی و از بین رفتنیِ فرد است که از روی اراده ی روحانی و وجودی وی است. همان اراده ای که جز خیر و جز زیبایی هیچ گزینه دیگری را نمی تواند انتخاب کند.

شهید کسی ست که زمان ضعیف شدن جسمش به لقاء الله می رسد. لقاء الله فتح اراده روح بر اراده جسم است.

روزه ی این روزهای طولانی، بهانه ایست برای شهید شدن.

وقتی جسم ضعیف می شود و اعصاب ضعیف می گردد، طبیعتِ انسان می خواهد محبتش را به اطرافیان کم کند، حال و حوصله سر و کله زدن با دیگران را نداشته باشد، با بچه ها بازی نکند و  با تشر و بی توجهی با آنها برخورد کند.

وقتی جسم ضعیف است اما فطرتِ انسان می خواند همچنان محبتش را به دیگران دریغ نکند. همچنان با دیگران با مهر رفتار کند. همچنان به کارها و برنامه ها و مطالعاتش برسد. 

پیروز شدنِ فطرت بر طبیعت، پیروزی خون بر شمشیر است.

و هر که این سبک زیبا را برای زندگی اش انتخاب کند، آیا می شود که با ثار الله ^{علیه السلام} محشور نگردد؟!

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

*سوره مبارکه توحید

* سوره مبارکه کهف

 * سخنرانی، آقای اخوت در باب روزه داری این روزها و شهادت