ظرف هر چه محدودیتش مشخص تر باشد، میزان بارانِ نازل شده در آن مشخص تر خواهد بود.

محدوده و محدودیتِ ظرف، نمایشگر گنجایش آن برای بارش باران است.

وجودِ انسان ظرف اوست.

انسان هر چه نسبت به محدودیت هایش آگاه تر باشد و بدان توجهِ معنادار داشته باشد، میزان استفاده اش از جسم و روحش بیشتر خواهد شد.

روح قابلیتی دارد که در جسم، تجلی و بروز پیدا می کند؛¹ 

و جسم 2 ویژگی دارد: محدوده (یعنی چهارچوب) و محدودیت (یعنی حد خوردن)

برای اینکه این جسم بتواند از آن روح کمال بهره مندی را ببرد، نیاز دارد به محدوده و محدودیتش توجه کند.

هر چه این دقت بالا رود، بهره مندی از روح بالا تر رفته و ارتباط انسان با خداوند توسعه بیشتری پیدا می کند و توحید در وی به مراتب قوت بیشتری می یابد.

زندگی انسان پر است از:

محدوده ها و محدودیت ها.

تمامی ناتوانایی ها، نشدن ها، کاستی ها، کمبود ها، ضعف ها و ... هر آنچه دست و پای آدمی را برای رسیدن به منویاتش می بندد؛ نشان از محدود بودنِ اوست.

و همین امر قابلیتِ تجلی روح را در وی بیشتر می کند. چرا که روح، «جسمانیُ الحدوث» است و تجلی اش در همین محدودیت هاست.

پس هر چه محدودیت بیشتر، قوه ارتباط و پیوند با روحِ زندگی محکم تر. 

این روح همان کمالِ بی نهایتی ست که در درون  هر انسانی به ودیعه نهاده شده و مقصدش به عبودیت رساندنِ بندگان و الحاق کامل آنها به خداوند است.

مثلا:

آدمی را می بینی که در سن 30 سالگی قرار دارد ولی هنوز خصلت های کودکان در او دیده می شود، زود رنج است، بیی جهت عصبانی می شود، پرخاش می گوید و ...

اگر این آدم بخواهد خود را اصلاح کند، با سختی های زیادی خود را مواجه خواهد دید.

حال او چه می کند؟

محدودیت ها، شکست ها و ضعف هایش را می بیند و می داند که این برای رفع این محدودیت و پیش رفتن به سمت کمال، محدودیت هایش زمینه کمک رسانی و امداد را فراهم می کند.

می بیند که به ازای هر ضعفی که دارد می تواند خوبی و کمالِ بالاتری را درک کند.

می بیند که به خاطر هر ضعفی که دارد می توند به خوب ها و کاملانِ عالم متوسل شود.

 می  بیند که به خاطر مشکلات و مسائلی که دارد راه های بهتر و تدبیرهای راهگشاتری را باید استفاده کند.

می بیند که ... 

اینطور که زندگی اش را بررسی می کند، جسمش را در خدمت آن مقدس ترین معنویات و رو به تکامل ترینِ آنها می گیرد و میلش را مطابق میل خوبی های بینهایت سوق می دهد. می تواند آیات خدا را که زندگی اش سرشار از آن است ببیند ²و گام به گام از ضعف های فعلی اش رها می شود و محدودیت های والاتری را متوجه می شود.

و پله پله به سمت ملاقات خدا نزدیک تر می گردد.³

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1. سوره مبارکه حجر، آیه: 9: وَ نَفَخْتُ فِیهِ مِن رُّوحِى؛ از روح خود در آن دمیدم.

2سوره مبارکه یونس، آیه:7: انَّ الذین لا یرجون لقاءنا و رضوا بالحیوة الدنیا و اطمانوا بها والذین هم عن آیاتنا غافلون.

3سوره مبارکه انشقاق، آیه: 6 : یا ایها الانسان إنک کادحٌ ربک کدحاً فملاقیه.

* از منظر قرآن، روح دارای مقام والایی ست که به خداوند اتلاق می گردد، سوره مبارکه اسرا، آیه 89: یَسْئَلُونَکَ عَنِ الرُّوحِ قُلِ الرُّوحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّی؛ از تو درباره روح سؤال می کنند بگو روح امر ربم است.