بسم الله الرحمن الرحیم

قل هو الله احد

الله صمد

لم یلد و لم یولد

و لم یکن لهُ کفواً احد

چقدر اتفاق های عجیب در حال وقوع است. 

خدای بی جزء و بدون ترکیب و بدونِ تکثیر و بدون تولید و بی مثل و مانندم؛

منِ مرکبِ جزء جزء تکه تکه را و تکه تکه ی منِ جزء جزء مرکب را در راه خودت زیاد کن... در راه خودت مولد کن ...  

منِ نیازمند به تکثیر برای بقا را با فهم نیازمندی های بی حد و حسابم که تو از آنها خالی هستی، زیاد کن...تکثیرم کن... 

منِ نیازمند به مثل بالاتر شدن را... منِ نیازمند به بهتر شدن را با خودت آشنایم کن.... خودی که: بی نیازِ مطلقی... نه حرکتی داری و نه رشدی برای کمال، چون کمالِ نهایی و مطلقی .... نه در زمانی و نه در مکان... از همه چیز آگاهی و از رگ گردن به من نزدیک تری.

فهم کنم که نیازمندِ تام و تمام و کمال و بینهایت منم.

یاری ام کن که  برای نیازهایم اسمی در خور انتخاب کنم و تو را با آن ها صدا می کنم.

و بدانم که تو غیر از آن هستی چون لیس کمثله شیء هستی و هیچ اسمی تو نیستی و این منم که تو را می نامم به آن.

تو خودت هستی. خودِ خودِ خودت.

تو را باید با خودت شناخت و خودت را باید با نیازهای بی نهایتم بشناسم که رافع همه شان تویی. اما نه اینکه  تو همان رافع نیازهای من باشی. که تو ، تویی.

الله احد ... الله صمد .... لم یلد و لم یولد ... و لم یکن له کفوا احد...

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

*سوره مبارکه توحید

*سوره مبارکه صاد

* سوره مبارکه شوری

* برای مطالعه بیشتر در باب سوره مبارکه توحید به وبلاگ «یا مالک الملک» رجوع شود.

دست هایت را که نگاه می کنی باید پر باشد.

و در پیشگاه والایش حرف های زیادی برای گفتن و بیان کردن داشته باشی.

برای اینکه این دست ها پر باشند، چه باید کرد؟

اگر بناست ظرفت وسیع باشد باید «اهل تغییر» باشی.ن

هر انسانی در حرکت به سمت کمال خود «یک سیری» دارد.

که با علم «فلق شناسی» می تواند آینده خود را انتخاب کند و ببیند.

و با همان علم می تواند، گذشته خود را تحلیل کند.

آنچه در این 2 منظر(نگاه به آینده و تحلیل گذشته) اهمیت دارد، تغییراتی ست که لازم است فرد در خودش ایجاد کند.

با کمک این تغییرات، انسان پیوسته می تواند خود را در معرض رحمت واسعه خدا قرار دهد.

با کمک این تغییرات، انسان می فهمد که در تغییرات گوناگون زندگی ، نباید در برابر خدا حس هایش متفاوت باشد. نباید رحمت خدا را با تغییرات خودش در تغییر ببیند.

بلکه رحمت خدا بدون هیچ وقفه ای در جریان است و این انسان است که در فراز و نشیب های زندگی اش باید خود را در دامان این جریان ثابت قرار دهد.

این نگاه برای انسان به طور یکنواخت و  پیش رونده، طلب، اراده و امید به رحمت خدا را به همراه داشته و وی را در زندگی طالب تغییر می نماید.

و در این روند هیچ مانعی نمی تواند مقابل رسیدین به مقاصد والای زندگیِ وی باشد.

چرا؟

چون ربّ فلق آن است : بدلیل رحمت واسعه اش که با عمل فرد کم و زیاد نمی شود، مانعی برای سیروریت و شدن و تغییر از وضع موجود به وضع مطلوب در زندگی انسان در آن وجود ندارد.

این علمِ مهم؛ سبب می شود که انسان خود را گرفتار نداشته های خود به عنوان وجود مانع در مسیر رسیدن به مقاصد بالای خود نکند.

و همیشه در تکاپوی حرکت و طلب مرحله ی بالاتر از آنچه الان در آن قرار دارد باشد.

زیرا خداست که همه کاره ی این عالم است و اون که می تواند اراده ها را هم شکند و عزم ها را بشکند. و تمام موانع موجود اعم از کمبود ها و نقص ها و نداشته ها را جبران کند.¹

اگر من توانی ندارم برای انجام ندادن کاری، اگر صفت نادرستی دارم، اگر والدین خوبی نداشتم، اگر در محیط رشدیِ خوبی بزرگ نشده ام، اگر هزاران مانع داشتم برای رسیدن به منِ مطلوبم این خدای واحد است که در موانع متعدد زندگی من، بطور ثابت خدایی می کند و می توانم همواره در کمی ها و کاستی ها و پیشرفت های زندگی؛ از رحمتِ واسعه او بهره مند شوم.

و او را وجه ثابت زندگیِ متغیر خود بدانم و دست از طلب ندارم تا کام من بر آید؛ یا تن رسد به جانان؛ یا جان ز تن بر آید.²

 ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1. سوره مبارکه فلق، آیه 1: قل اعوذ برب الفلق.

2. علم توحید، زیر بنا و مقدمه فلق شناسی ست. وقتی علم توحید وارد شود طلب و عمل هم وارد می شود. سبب می شود که بدانیم خدایی که داریم چه مختصاتی دارد، چه جایگاهی در زندگی ما دارد، ما چه کمکی می توانیم از او در زندگی مان بگیریم، چه بهره هایی می توانیم از او در زندگی مان ببریم.

آیا نگاه ما به خداوند، نگاه تفصیلی و بسیط است؟!

اگر شناخت کلی ما از خداوند به شناخت تفصیلی و جزئی تبدیل شود و کارکرد اسماء الله در زندگی مان مشخص شود، عمل مان غیر از این عملی می شود که الان داریم. و زندگی ما غیر از این زندگی ای می شود که هم اکنون در آن به سر می بریم.