اگر دچار بیماری همز و لمز هستید.

اگر وقتی با دیگران حرف می زنید آن ها را در نیم ثانیه می چزانید.

اگر در ارتباط آدم ها ضعف هایشان را می بینید و لا غیر و میل به به رخ کشیدن آن ها در شما فوران می کند.

اگر زبان تان خیلی تیز است و برّندگی اش به نحوی ست که قادر به دوخت ودوز مجدد نیستید.

اگر قصد کرده اید که این گونه نباشید و دنبال راه کاری برای درمان می گردید.

  باید بدانیم هر طعنه ی ما به دیگران نشان از این دارد که ما مرگ او را زودتر از مرگ خود می دانیم.

 باید بدانیم نیشی که از ما ابراز می شود نشان از این دارد که به زنده بودنِ مان مطمئن هستیم.

 باید بدانیم هر کنایه ای که از ناحیه ما اتفاق می افتد نشان از این دارد که ما خودمان را بالاتر از طرف مقابل می دانیم و بی نقص تر.

 باید بدانیم طرف مقابل را پست تر، دون تر، ناقابل تر، بی خودتر، بی استفاده تر و ... تر های ناجور زیادی می بینیم.

 باید بدانیم چشم نازک کردن های ما نشان از این دارد که، نه تنها من بهترم بلکه تو بدتری و این بدی هیچ گاه گریبان گیر ما نمی شود.

 باید بدانیم این اخلاق نشان از این دارد که نمی دانیم، امکان دارد این سیبِ روزگار که می چرخد، این توان ما را با آن ضعف جابچا کند. چه بسیار قدرت مندهایی که ضغیف شدند.

 باید بدانیم خدا فضلی می دهد و فضلی می گیرد.

باید بدانیم با نپذیرفتن ویژگی ها و مختصات متنوع آدم ها با هر شدت و ضعفی خودمان را از بسیاری از فضائلی که برای مان در نظر گرفته شده است محروم می کنیم.

باید خیلی مسائل را بدانیم.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

سوره ی مبارکه همزه.

و سوره مبارکه نحل، دعای مبارکه عرفه.

انسان است و هزار سودا در سر دارد برای رسیدن به کمال و  و به نهایت رسیدنِ زندگی اش، رسیدنش به سعادت.

او باید تربیت کند خودش را و رام کند این نفسِ تمیز را که شفاف بماند و غباری رویش ننیشیند.

باید بداند که مسیر رفتنش چیست و از چه راه هایی باید برود که سریع تر برسد و پستی ها و بلندی ها را با امنیت بیشتری طی کند.

برای این کار بهتر است از نقطه ای آغاز نماید و بانظم ایده ال به نقشه ی وجودش مسلط شود.

زبان می تواند آغاز خوبی برای گردگیری وجود باشد. یک آغاز بی نهایت. یک آغاز مبارک.

باید تلاش کرد که فهمید کارکرد زبان چیست و مراقبش بود.

این روایت برگرفته از رساله ای چندین صفحه ای است که امام صادق علیه السلاممان برای جمعی از شیعیانِ نزدیکشان مکتوب کردند و آنها بعد از نماز هایشان آن را مطالعه می کردند تا مسیر را گم نکنند و ماموریتشان از یادشان نرود

.

این قسمت از روایت به سوالاتی از این دست پاسخگوست:

1. اگر انسان بدگویی کند نسبت به دیگری چه اتفاقی می افتد؟
2. چرا دل رنجاندنِ دیگران انقدر برای رنجاننده مهلک و مضر است؟
3. چگونه چزاندنِ دیگران می تواند سرانجام شومی برای فرد داشته باشد؟
4. چرا باید از حاضر جواب بودن به هر قیمتی برحذر باشیم؟
5. چگونه باید از گفتمان های زننده و مضر برحذر کنیم خودمان را؟
6. سرنوشت انسانی که افسار زبانش در دستش نیست چیست؟
7. اگر حرفی زدیم و دلمان خنک شد، اگر این خنک شدن به حق نبوده باشد و با اجحاف حقی همراه باشد، چرا برای خودمان بد می شود؟
8. برای اینکه زبان مان را ادب کنیم چه کار بهتر انجام دهیم؟
9. چه زمان هایی باید صحبت کنیم؟
10. چه مواقعی باید خاموش باشیم؟
11. عملیات حرف زدن و سخن گفتن به چه قیمتی باید اجرا شود؟
12. چگونه می شود به جای سخن باطل سخن حق بر زبان راند؟
13. چه تمرینی برای خوش سخنی و خوش خیال بودن برای برنامه ریزی وجود دارد؟
14. برای میل و رغبت مان چگونه  برنامه ریزی کنیم؟
15. بر زبانمان چه چیزهایی جاری باشد؟
16. آیا می شود از خطاهایمان باز گردیم؟
17. اگر نگردیم چه می شود؟
18. ...

این شما و این روایت ناب:

 فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ کُفُّوا أَلْسِنَتَکُمْ إِلَّا مِنْ خَیْرٍ وَ إِیَّاکُمْ أَنْ تُذْلِقُوا أَلْسِنَتَکُمْ‏ بِقَوْلِ الزُّورِ وَ الْبُهْتَانِ وَ الْإِثْمِ وَ الْعُدْوَانِ

فَإِنَّکُمْ إِنْ کَفَفْتُمْ أَلْسِنَتَکُمْ عَمَّا یَکْرَهُهُ اللَّهُ مِمَّا نَهَاکُمْ عَنْهُ کَانَ خَیْراً لَکُمْ عِنْدَ رَبِّکُمْ مِنْ أَنْ تُذْلِقُوا أَلْسِنَتَکُمْ بِهِ فَإِنَّ ذَلْقَ اللِّسَانِ فِیمَا یَکْرَهُهُ اللَّهُ وَ فِیمَا یَنْهَى عَنْهُ‏ مَرْدَاةٌ لِلْعَبْدِ عِنْدَ اللَّهِ وَ مَقْتٌ مِنَ اللَّهِ وَ صَمَمٌ وَ بُکْمٌ وَ عَمًى یُورِثُهُ اللَّهُ إِیَّاهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فَتَصِیرُوا کَمَا قَالَ اللَّهُ- صُمٌّ بُکْمٌ عُمْیٌ فَهُمْ لا یَعْقِلُونَ‏  یَعْنِی لَا یَنْطِقُونَ‏ وَ لا یُؤْذَنُ لَهُمْ فَیَعْتَذِرُونَ‏

وَ إِیَّاکُمْ وَ مَا نَهَاکُمُ اللَّهُ عَنْهُ أَنْ تَرْکَبُوهُ

وَ عَلَیْکُمْ بِالصَّمْتِ إِلَّا فِیمَا یَنْفَعُکُمُ اللَّهُ بِهِ مِنْ أَمْرِ آخِرَتِکُمْ وَ یَأْجُرُکُمْ عَلَیْهِ وَ أَکْثِرُوا مِنَ التَّهْلِیلِ وَ التَّقْدِیسِ وَ التَّسْبِیحِ وَ الثَّنَاءِ عَلَى اللَّهِ وَ التَّضَرُّعِ إِلَیْهِ وَ الرَّغْبَةِ فِیمَا عِنْدَهُ مِنَ الْخَیْرِ الَّذِی لَا یَقْدِرُ قَدْرَهُ وَ لَا یَبْلُغُ کُنْهَهُ أَحَدٌ فَاشْغَلُوا أَلْسِنَتَکُمْ بِذَلِکَ عَمَّا نَهَى اللَّهُ عَنْهُ مِنْ أَقَاوِیلِ الْبَاطِلِ الَّتِی تُعْقِبُ أَهْلَهَا خُلُوداً فِی النَّارِ مَنْ مَاتَ عَلَیْهَا وَ لَمْ یَتُبْ إِلَى اللَّهِ وَ لَمْ یَنْزِعْق عَنْهَا-¹

و از خدا بپرهیزید، زبان نگهدارید مگر در کار نیک. مبادا به حرف زور و تهمت و گناه ستم لب بگشایید.

اگر شما زبان نگهدارید از آنچه خداوند نهی نموده برای خودتان بهتر است در نزد پرودگار، زیرا زبان گشودن به چیزهایی که خدا نهی کرده و ناپسند می دارد موجب هلاکت بنده است و او را در قیامت کر و لال می نماید و به این صورت که خداوند در این آیه فرموده در می آید: «صُمٌّ بُکمٌ عُمیٌ فهم لا یعقِلون؛ کر و لال و کورند و نمی فهمند»؛ یعنی حرف نمی زنند و به آنها اجازه عذر خواهی داده نمی شود تا پوزش بخواهند.

مبادا مرتکب آنچه خدا نهی کرده بشوید.

خاموشی را رعایت کنید مگر در موردی که سودمند است و مربوط به آخرت شما است و مأجور خواهید بود.

زیاد تهلیل و تقدیس و تسبیح نمایید و خدا را ستایش کنید و تضرع به سوی او و علاقه به آنچه اوست از چیزهایی که قدرش را احدی نمی داند و نه از نهایت آن کسی خبر دارد داشته باشید.

به جای سخنان باطل که خداوند نهی نموده و اگر توبه نکند و برنگردد موجب خلود در جهنم می شود، زبان به ستایش و این اذکار مشغول کنید.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1.بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج‏75، ص: 212

زندگی مسابقه است که در لحظه یا در بُردی یا باخت.

انسان در آن هنگام که :

کسی را تحقیر می کن

کسی را تخطئه 

با کسی با زبان خاری صحبت می کند

کسی را می شکند

وقتی با کرامت با افراد ارتباط برقرار نمی کند

همه اینها سبب می شود انسان بُرد نداشته باشد و در مسابقه دستش به عنوان برنده بالا نرود.

این امور سبب می شود انسان از بین برود.

وقتی با این کارها از دایره برقرار ارتباط کردن با دیگران، نظردادن، کمک کردن و ... خارج شود این یعنی باخت در زندگی.

وقتی گره گشایی از دیگران از برنامه زندگی اش حذف شود یعنی باخت در زندگی.

یعنی سنگ صبور بودن و مهرورزی به دیگران به چشمش نیاید یعنی باخت در زندگی.

آدم خودش می شود آتش خودش.

برای بُردن و نباختن باید بین انسان ها عطف ایجاد کرد و عطف ایجاد نمی شود مگر با زبان کرامت.¹

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

به قول دوستان بعدا نوشت:

^1. این متن برگرفته بود از سوره مبارکه همزه و سوره مبارکه نور. اصلا ارزش یک متن به قرآنی بودنِ?آن است غیر از این باشد ارزش ندارد.

انسان است و ابرازش.

انسان است و اصلاح ش.

انسان مخیر است.

می تواند ابراز نکند و اصلاح نشود.

می تواند ابراز بکند و اصلاح شود.