مهم است که انسان در جریان خیری که در حال حرکت است قرار گیرد.

دائمی بودن حرکت آن جریان به فرد کمک می کند که انسان در هر شرایطی خودش نیز در حرکت باشد.

همیشه جریان داشتن این فرایند سبب می شود که آدمی از اول تا انتهای جریان خود را در دخیل بداند و همراه تمامِ «خیر کرده» های آن.

حال می خواهد توسط هر کس و در هر جا به وقوع پیوسته باشد. این خیر است که اعطا می شود به هر کس که ظرفش مهیا باشد.

محبت داشتن به یک جریانی و خاطر آن جریان را خواستن می شود اصل در با آن جریان بودن.(=/ شانئ)

به شکرانه و به ازای در جریان خیر قرار گرفتن انسان نماز می خواند و قربانی می دهد. در نمازش با دعایش به همگان خیر رسانی می کند و همگان از خیر قربانی کردنش بهره مند می شوند.

شاید گمان کنیم که در حدّی نیستیم که  به ما اعطای کوثری شود یا حتی خود کوثر باشیم اما علم به اینکه کسی هست که ظرف اعطا را دارد و کوثری هست که جاودانه ست، این بیرق امید را برفراز می کند که: کافی ست دستانت را به دستان پر خیرشان بسپاری، آنگاه در خیر رسانی ات شکی نیست.