دیشب یک معلول خیلی معلول را آورده بودند شبکه دو، ضریب هوشی اش 140 بود و مخترع!
حتی در حرف زدن هم مشکل داشت.
می گفت: معلولیت یعنی تو خدا را به دیگران نشان دهی، من لباس خدا را پوشیدم، هر کس مرا می بیند خدا را می بیند؛ چون با دیدن من می گوید: خدا را شکر که من سالم هستم!!!
می گفت: دو آرزو دارم: یکی آسمانی و دیگری زمینی؛
آرزوی آسمانی ام این است که به بهشت بروم. آن هم طبقه آخر،فردوس. آن بالای بالا. چون آدم نباید از خدا کم بخواهد باید همیشه زیاد و بزرگ بخواهد.
آرزوی زمینی ام هم این است که رهبرم را ببینم.
عاشق بود این بشر!
شیفته اش شدم.
می گفت من استدلالم خیلی قوی است. تحلیل می کنم آدم ها را . برای همین هیچ وقت ناراحت نمی شوم ازشان. هر کاری که می کنند یا هر حرفی که می زنند به سرعت با یک آنالیز خودم را جای آنها می گذارم و می بینم اگر جای آنها بودم منم هم همین کار را می کردم.
دعای آخرش هم این بود که آقایش بیاید.