امام دوست داشتنی است.

راهش...

جهتش....

روشش....

نگاهش به هستی....

آرامشش...

سلوک فردیش...

راهبری اجتماعی اش...

و هر آنچه در او می بینم نشان از آن دارد که قرآن و تک تک آیات و واژه ها و مفاهیمش، بر جان او نشسته و با او عجین شده است.

خمینی، انسانی بود زمینی، که با همین کتاب آسمانی شد و عالمی را آسمانی کرد.

خمینی انسانی که بر حسب تکلیف، به هر آنچه هر لحظه تشخیص می داد عمل می کرد.

خمینی خودش را شناخت و نعمتهایش را، و از تمامی آن در راه اقامه دین خدا و یاری امام زمانش استفاده کرد.

خمینی، الگویی برای «شدن» است.

به همین خاطر است که او را «امام» می نامیم.

«امام خمینی»

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

انقلاب اسلامی و دو رهبرش  را که می بینم، نا خود آگاه یاد حضرت موسی علیه السلام و حضرت ابراهیم علیه السلام می افتم.

چرایش مفصل است.