جمعه 8 بهمن 4 و نیم عصر
توفیق یعنی اینکه آدم در کار خوب دست داشته باشه. به عبارتی همین که فردی بتونه کار خیری رو انجام بده یعنی دارای توفیقه.
یک سری از کارها هم هست که توفیق رو زیاد می کنند
به امورات زندگی برکت می دن.
انگاری که رزق آدم بیشتر میشه.
مثل نماز شب...یا بیداری بین الطلوعین....یا دعا کردن...یا صدقه دادن.... یا کمک به والدین... یا خوشرویی....یا خیلی از کارهای دیگه.(در روایات اهل بیت زیاد در مورد این قضیه وارد شده)
.
این چند روزه توفیقات جالبی نصیب ما شده
اون از چهارشنبه که در موردش شرح دادم. اینم از دیروز که به اصرار مامان مجبور شدم کارا رو رها کنم و به یک مهمانیِ دوره ای خانوم های تقریبا در رده سنی با میانگین 40 برم.
مثل اینکه دوره شون از یک سفر کیش شروع شده بود.
جمعی بسیار بسیار صمیمی بودن. نمیدونم اینها فقط یک ماه در میان هم رو میبینن یا اینکه مثلا اگر مشکلی برا هر کدومشون پیش بیاد هم در جریان هم دیگه قرار می گیرن.
فکر می کنم تقریبا همه از وضع مالی خوبی برخوردار بودند.
به نظر می رسید که هدفشون ایجاد نشاط و تقویت روحیه ی همه بود. و این براشون کافی بود. و از اونجایی که هر عملی که از انسان به بروز می رسه ناشی از یک علمی ست که در او ایجاد شده، به همین نسبت واسه شادی جمع از هر کلامی و هر گفتگویی استفاده می کردن.
کلا: مبدأ میل آدم ها دست خودشونه. اینی که هر کسی با چه چیزی ناراحت یا خوش حال بشه دست خودشه. یک جور خودتعریفی داره. یعنی یکی برای خودش تعریف کرده(دانسته یا ندانسته) که من با فلان کار شارژ می شم، غصه هام یادم میره، یا ... این قانون در مسائل خانوادگی و مشاجره های زوجین خیلی خودش رو نشون میده. وقتی همسری از هدیه تولد نخریدن همسرش ناراحت میشه، معنیش میتونه این باشه که برای خودش تعریف کرده:
هدیه خریدن و بخاطر داتشن روز تولد یا سالگرد ازدواج = احترام گذاشتن، اهمیت دادن، دوست داشتن
خب عدم انجام این کار مشه= بی احترامی، بی اهمیتی و دوست ناداری!
اینجا اگر بخوای مشکل این خانواده را حل کنی ... خب باید یک بازتعریفی صورت بدی. بعد همه چیز درست میشه.
خیلی مهمه انسان بدونه که مبدأ میل هاش خودشه.
اختیار داره که به هر چی که بخواد اُنس بگیره.
اصلا یه چیزی یادم اومد:
انسان، اُنس می گیرد
با چه؟
با هر آنچه که با آن دم خور شود.
او با جه دم خور میشود؟
با هر آنچه بدان میل داشته باشد.
انسان با هر آنچه با آن دم خور باشد میل پیدا می کند.
پس انسان با هر آنجه که بخواهد می تواند اُنس گیرد
انسان دارای فکر و عمل است
هر فکر و عملی دارای مبنایی جهت تحقق است
مبنای فکر و عمل انسان چیست؟
هر آنچه انسان با آن اُنس بگیرد و بدان میل دارد و همراه در یاد او و همراه او باشد.
آنچه همواره همراه انسان است معیار و مبنای اوست
پس انسان مینایش همان است کهبدان میل دارد و با آن اُنس گرفته است.
مگر نه اینکه بناست انسان با هر آنچه بخواهد انس گیرد
پس ما جگونه به «اویی» که میخواهیم اُنس گیریم
این شعر، همراه دلتنگی های همیشگی منه:
دل از من بردی ای دلبر به من آهسته آهسته
جدا کردی مرا از خویشتن آهسته آهسته
چو عشقت در دلم جا کرد و شهد دل گرفت از من
مرا نابود کرد از بود من آهسته آهسته
کِشی جان را به نزد خود زِ تابی کفکنی در دل
بسان آنکه می تابد دَبین آهسته آهسته
زبس گشتم خیال تو، تو گشتم پای تا سر من
تو آمد رفته رفته، رفت من؛ آهسته آهسته ...
از یه مهمونی و خاطره هاش به کجاها رفتیم.
تصویر خوبی از آدم های تووش دارم.
شهلا.....با اون جاده ی بی انتهای میانِ شالیزار. و مسئولیت پذیری، احترام گذاشتن به دیگران و مهم بودن اونها. تازه از خانه خدا آمده بودند. به نظرم باید با آنچه که در سفرشان به ذهنشان رسیده تا آخر عمرشان عمل کنند.
سوده.....آرامش روان، اراده، امن بود و پر طمانینه
آیدا....همراه، و همین امر باعث میشد که ارتباط گیریش سریع بشه، پر از حسّ، و به نظرم قدری حساس از اونایی که عصبانی که میشن قرمز میشن و با ناراحتی داد میزنن وشاید گریه، صدای خوبی هم داشت
صدیقه...به نظرم باید از یه چیزایی کنده بشن. تا اوج پیدا کنند. روحیه جذب کردن و تاثیرگذاری بالایی داشتن
کشور....مادر آیدا، گرم گرم گرم، خاکی، خاکی خاکی، انقدر خودش بی شیله پیله بود بقیه رو هم همینطوری میدید. یک آبادانی اصیل!
خانواده میزبان(یاسین و عروس مهربانشون با یک پسر جیگرِ ناز) ... خانواده گرمی بودن مقید. و با روابط درون خانوادگی خوب!
عروسشون اجتماعی، روابط عمومی بالا، که توی رادیو و موسسه فرهنگی خیبر و احتمالا خیلی جاهای دیگه فعالیت می کرد.
.....
.
با تمام اوصافی که گفتم.....از صمیم قلب از این به بعد وارد لیست دعایی خودم میشن و همیشه به یادشون هستم. شاد باشن و عمیق و ...
به اُمید دیدارشان هنگامه ی جان فشانی در رکاب حضرت حجّت(ع)