25 سال زمان زیادی ست برای خانه نشین شدن بزرگ ترین مردِ هستی، مردی که فاعل است در هر امر خیری که به نظر کوچک بیاید و نا چیز و در نظر به حدی بزرگ بیاید که نشدنی بحساب آید.

درست است که این زمانِ زیاد فاعلیت را از وی نگرفت و هر کار که به مصلحت اسلام و امت پیامبر ^{صل الله علیه} را به زیباترین نحو انجام داد اما هیچ گاه در جایگاهی که باید باشد و شکفتگیِ حقیقیِ اسماء وجودی اش بر عالم محرز شود قرار نگرفت.

عالَم باید از غصه ی به ثمر ننشتند قدر و اندازه ی علی ^{علیه السلام} از روند زندگی خود پشیمان و در صورت تغییر ندادن سبک زندگی خودش به انهدام و معدوم شدنِ خود طلب و میل بیشتری می داشت تا بقا و ادامه ی حیاتش.

جدای از این زاویه که به بررسی علل و عوامل شکوفایی ابعاد اجتماعی امام می پردازد و جز با ایجاد شرایط و داشتن قوای مردمی هر چند معدود میسر نیست؛

طولانی بودنِ زمانِ 25 ساله ی خانه نشینی و عدم تشکیل حکومتِ توحیدی و به اعتباری عدم به ثمر نشستن مبارزات 23 ساله ی پیامبر بلافاصله بعد از مبعوث شدن و سیر تکمیلیِ کادرسازی پیامبر سبب شد مردم، مومنین، جماعتی از مرد و زن که در زمانی میل و طلب به جریان حقی داشته اند به بیماریِ گذر زمان دچار شده و ویروس های گریبان گیرِ کُند شدنِ جریان را خواسته یا ناخواسته به جان بخرند.

این بیماری که به شدت مُسری بوده و در فرد یأس، رخوت، ناامیدی، ناتوانی، نشدن، دیر شدن، اشتباهات ساختاری، ضعف امام، ضعف ماموم، عدم همراستایی با امام توسط ماموم و ... را القا می کند و مدیریت زمان و  طبق برنامه های طراحی شده -به هر دلیلی- حرکت نکردن عامل بکار افتادنِ این ویروس است از عاملی مهم ناشی می شود که مدیریت و کنترل آن، برنامه ریزی برای ارتقاء آن، فهم راه های تقویت آن می تواند نه تنها از وجود ویروس جلوگیری کند، که قهرمانِ مبارزه ی با این سمِّ مهلکِ اجتماعی باشد.

ایمان مقوله ای ست که نه به زمان محدود می شود و نه به مکان. ایمان، مولفه ی ابتدایی و انتهایی رشد انسان است که سیر زندگی اش بر اساس آن محک خورده و اندازه گیری و ارزیابی می شود.

ایمان که باشد مهم نیست که چند سال مجبور به خانه نشینی همراه امامت باشی؛ هر آن که امام برخواست همراه با او برمیخیزی و هر گاه نشست همراه با او می نشینی. همراستایی قیام و قعود مومن و امام  بسته به میزان ایمانی ست که در هر لحظه ی زندگی خود آن را همجون یک دُرّ مراقبت کرده و از نشتی دادن هایی که طولانی شدنِ زمان یکی از عوامل اصلی آن است جلوگیری می کند.

ایمان که باشد اگر ساختار حق، طاغوت هم شد، نه تنها ذره ای از اعتماد به جریان پیامبر کم نمی شود بلکه بیشتر و بیشتر به ولی خدا نزدیکی ایجاد می شود تا همراه با او خیزهای بنیادی برداشته شود و در وقت لازم پرشی عمیق و پر شتاب حاصل شود.

ایمان که باشد 1500 سال هم طول بکشد افراد همیشه آماده ی رزمند، آماده ی جهادند، انگیزه شان برای اقامه دین، برای احیای نماز، ترویج انفاق ذره ای هم کم نمی شود.

ایمان که باشد بهانه ها برای فرار از جبهه و همراهی با امام تبدیل به ارزشمندی و بها داشتنِ با امام بودن می شود، یاری کردنِ امامی که مظهر ایمان است در سختی ها شیرین تر می شود از عسل. بهانه ها می شود حربه ای برای دست به سر کردنِ دشمن، پشت گوش انداختنِ گفته های وسوسه انگیز او، و منهدم کردنِ جبهه ی باطل.

ایمان که باشد نه ویروسی کارساز است و نه بیماری ای. مهم فقط کمک کردن برای بلند کردن پرچم لااله الا الله توسط ولی الهی در عالَم.

فردِ مومن ناتوان نیست به اندازه ی حقیقتِ وجودیِ ایمان،  اما هر چقدر هم که احساس ناتوانی و کوچکی کند در مقایسه با جریانِ حق، با کمک ایمانش از همان گردنه ای که در آن مستقر است حراست می کند.

ایمان که باشد ثمرات تلفیق احیاگری امام در مومنین به اندازه ی ثمربخشی حق در طول تاریخِ انبیا است.

ایمان که باشد امام خانه نشین نمی شود.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

*سوره مبارکه شعراس

*سوره مبارکه حجّ

سوره مبارکه کوثر

* امام هادی علیه السلام: هر کس بر طریق خدا پرستی استواری کند زندگی برایش شیرین و راحت می شود گرچه قطعه قطعه شود. (

* کتاب الغارات، ابراهم هلال ثقفی، انتشارات ارشاد،76 ه.ش

*کتاب تقدیر و تدبیر؛ احمدرضا اخوت؛ انتشارات قرآن و اهل بیت؛ 94 ه.ش

* کتاب استرس رزم؛ احمدرضا اخوت؛ در دست چاپ؛ انتشارات قران و اهل بیت