قسم به آن هنگام که کسانی که هیچ زمانی از تاریخ زندگی شان کرامت ندیده اند و تکریم نشده اند، در هر نقطه ای از کره زمین ببینند که کسی یا کسانی هستند که به تبعیت از امام شان به نوع انسان کرامت می دهند و برای بر طرف شدن نیازهای آنها از هیچ تلاشی فرگذار نمی کنند به سمت آن کریمان سرازیر می شوند حتی اگر به ظاهر نتوانند اثبات کنند و استدلال بیاورند که انها سبک زندگی شان از ما بهتر است. و اینگونه است که مستکبرین سرنگون خواند شد.

کم کم صدای مهمان نوازی موکب های مسیر اربعین در عراق در می آید و گوش عالم را کر می کند. کم کم همه مستضعفین عالَم متوجه می شوند که می توانند مدتی از سال در قسمتی از جهان جمع شوند و بدون اینکه صدمه ای به خود و دیگران یا اموال برسانند با شفقت و مهربانی و گاه با اجبارهای رحمت انگیز دعوت به صرف انواع وعده ها و میان وعده های غذایی  شوند.

و سیر شدنشان که در سرزمین خودشان عامل درگیری و حتی کشت و کشتار بوده، در این سرزمین عامل رحمت و الفتِ بینهایتشان  شود.

کم کم همه کسانی که بهشان ظلم شده آن هم در حد رفع حداقلی ترین نیازهای بشریت متوجه ظلمی که بهشان روا داشته شده است می شوند؛ ظلمی از چپاول ملت های ضعیف و استعمار به بهانه ی ارتقاء  زندگی آنها شروع شد، اما  حتی به سرازیر شدن یک بشقاب غذای سیر کردنی هم بر سر سفره کودکان و پیران و  عموم ملت ختم نشد. 

و طعم ظلم نکردن یا زیر بیرق ظلم هیچ قدرتی نبودن را می چشند که عاملی می شود برای یاری، مدد، مهمان نوازی و کمک به میهمانان شان؛ هر آنکه وارد سرزمین شان شود در یک مدت معین.

دیری نیست که آحاد ملتِ ضعیف در کشورهای مستکبر متوجه می شوند که جایی هست که شاید شایستگی های ظاهری تمدنی در جاده ها و کوچه هایش رعایت نشده باشند؛ و مثل جاده های بَلَد و مدینه خودشان سرسبز و پر از تبلیغات رنگارنگ نباشد؛ اما نه تنها جاذبیت گردشگری در روزگارانی در آن چنان غوغایی براه می انداز که عالَمیان را در حیرت قرار می دهد که با عزت و کرامت و احترام با کوچک و بزرگ؛ فقیر و غنی؛ دارا و ندار؛ .... برخورد می شود. و همین می شود عظیم ترین سرمایه ی انسانیتِ این دیار.

دیری نیست که مسلمان و غیر مسلمان؛ موحد و غیر موحد همه و همه برای خریدنِ کرامت های انسانی رو به سوی  این دیار ره کج می کنند و کم کم مستضعفین عالَم همان ها که صدای هل من ناصرشان در جای جای جهان طنین انداز است، و حاکمانشان به آن توجهی نمی کنند و آن صدا را در فقر و زندگی رقت بار خفه می کنند؛ ندای هل من ناصر همیشگی و ماندگارِ تاریخ را می شنوند، به سمت آن رو می آورند ، با آن الفت می گیرند، با آن احیا می شوند و جان دوباره می گیرند و حانِ شان می شود دفاع از حریم کسی که از آنها در وقتی که هیچ کسی به آنها وقعی نداد، اهمیت داد.

و براستی چه کسی ست که بتواند در مقابل خیل عظیمِ آحاد ملت در دنیا بایستد و جلوی امّـت شدنِ همه دنیا را بگیرد؟!