روزها در حال گذر کردن است. با سرعت... با شدت... 

همه ی عمر را که نگاه کنی در حال گذر است.

اما فقط این روزهاست که با جان دل لحظه لحظه اش را نظاره می کنیم و از شام تا سحر و از سحر تا شامگاهش را گام به گام همراهی می کنیم.

ساعت هایی که رفتن و آمدنشان برای مان پر از معنا ست، پر از حضور و پر از بودن. 

و می خواهیم که همه ی عمرمان اینگونه گذر کند... پر از شدن، پر از اتصال، پر از شکوفایی.

روزهایمان اینگونه کرامت پیدا می کنند.

انگار تکریمشان می کنیم. بهشان احترام میگذاریم. حضورشان را حس می کنیم. بود و نبودشان مهم است.

تک تک استعداد های شان را پاس می داریم؛ سحرگاه ش، صبح ش، ظهرش، عصر ش، غروبش، بعد از زمان افطارش.

می توانیم با روزهایمان صحبت کنیم. برایش نامه بنویسیم و برایش  برنامه داشته باشیم.

ماه رمضان ماه کریم شدن است. کریم اهل بیت میان دار این ماه است. رزق ها را تقسیم می کند و از هر چه دارد به هر که هر چه بخواهد عطا می کند.

از خُلق خوب با خود با دیگران، از انتخاب های زیبا، بروزات حُسن آفرین، تشخیص های بر مبنای حکم خدا.

همه و همه را می توان از کریم اهل بیت طلب کرد.

همان کسی که لحظه لحظه عمر شریفش در کرامت دادن به دیگران تکریم شد.