همیشه درگیر بودم با آدم هایی که مرا نقد میکنند و تعریفی نیستم پیششان.
ذهنم گرفتار بود برای پیدا کردن راه کاری که از اونها دوری کنم.
کسانی که بکن-نکن هایشان زیاد است.
کسانی که آزادی م را ، استقلالم را محدود میکنند.
کسانی که اذیت میشوم وقتی در کنارم هستند
و آرامشم را بخاطر حرف ها و کارهایشان کمرنگ می دیدم.
????کلید نجاتم در تغییر تعریف هایم از زندگی ام بود،
کسی که مرا بشارت میدهد، امید میدهد، از من تعریف میکند، خوبی هایم را می گوید؛ را دوست دارم....
کسی که مرا بر حذر می دارد، ایرادهایم را میگوید، اشکالاتم را گوش زد میکند ، حساس است بر عملکردم، خوبی هایم را نمی‌گوید را نیز باید دوست داشته باشم.
چرا؟
چون «مَن حَذَرَکَ کَمَن بَشَرَکَ»
«آنکه تو را برحذر می دارد همانند کسیست که تو را بشارت میدهد»1
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1. نهج البلاغه؛ حکمت 59
برچسب‌ها: تعاریف زندگی قرآنی