خطابم به کسانی است که جایگاهشان مهم است و به تبع آن سخنانشان!
می گوید رابطه ام با رهبر معظم انقلاب، رابطه ای است از جنش «پدر-پسری».
رابطه با «ولیّ» را رابطه «پدر-پسری» خواندن بی معرفتی است.
«پدر» حُکمش تحت تاثیر «ولیّ» است.
اگر «ولیّ»، اذن دهد، دیگر اجازه ی «پدر» مطرح نیست.
البته که با انتخاب راهی زیبا و زیرکانه باید اجازه اش کسب شود، اما همین کسب اجازه هم جهتش را از «خواست ولیّ» می گیرد.
«پدر» و «پسر» بودن مخصوص مکاتب کلیسایی است نه مکاتب «ولایی».
در چنین مکتب هایی، فرد در مقابل «ولیّ»اش زانوی تلمّذ زده، تعقل به خرج می دهد اما تمرّد نمی کند، شاخ و شانه نمی کشد، شرط و شروط نمی گذارد.
در جامعه ای که روابط کارگزار با «ولیّ»اش بشود رابطه ی «پدر-پسری»؛
هیچ عدالت اجتماعی ای محقق نمی شود، چه برسد به ساماندهی اوضاع نابسامان جهان.
«ولیّ»شناسی و «ولیّ»اطاعی، شرط جهاد در راه الله است.1
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1. نقش «ولیّ» را آن زمان میتوان با تمام وجود حسّ کرد، که در ثقل هستی باشی، همه مسلمان باشند اما جهتی وجود نداشته باشد. و راز و نیازی برای بعید شدن افق دید امّت نباشد و هیج نباشد حتی نمازی و تفکری و تعقلی....