جهت دهی در توجه عنصری ست که بسیاری از انسانها با بی توجهی به آن زمان های بسیاری از زندگی شان را از کف داده و به فنا می سپارند.
اینکه به چه نقاطی و چرا توجه کنیم ، باید سوال اساسی ما در زندگی خانوادگی مان باشد.
آیا توجه به این نکته در رشد و تعالی روحی، فکری ما نقش دارد؟
آیا این توجه سبب میسور شدن مسیر و دسترسی آسان تر به برنامه های زندگی مان می شود؟
آیا توجه ما به فلان موضوع سبب نمی شود که از کارهای اصلی مان باز بمانیم؟
می بینید که داشتن برنامه، غایت، شناسایی موانع در جهت دار کردن توجه و استفاده از آن به عنوان مولفه ای که هم می تواند انسان را در مسیر بندگی اش پیش براند و هم می تواند وی را از این طریق دور کند لحاظ می شود.
زن و مرد برای رشد و تعالی خود در مرتبه اول و دیگری در مرتبه بعد، با یکدیگر ازدواج می کنند. توجه به توجهاتی که در زندگی شان قسمتی از صحبت ها و درگیری های ذهنی شان به آن اختصاص می یابد، بسیار مهم است.
وجود توجه آخرت گرا در زندگی زناشویی می تواند تنها عامل رفع تمام سختی ها و به جان خریدن تمام فداکاری های زوجین باشد.
چشم بر هم آید، زندگی گذشته و سالهای متمادی از پسِ هم رفته اند؛ چه مانده است از کامل شدنِ زن و مرد در زندگی؟!
وجود توجه خدا پسند در زندگی مشترک تنها راهی ست که مشاجرات، تفاوت ها، فراز و نشیب ها و ساختن و دوست داشتن یکدیگر را به صورت بنیادی سازمان دهی میکند.
اگر توجه محدودِ دنیایی نصیب زندگی ای شد، فاتحه ای برایش مرحمت بفرمایید.