ویژگی دنیا زمان دار بودنش است و گرنه در عالم مثال و عقل،   دیروز-امروز-فردا طوئمان است  .

زمان بُعد چهارم ماست

زمان با ما معنا پیدا می کند

تغییر ماست که زمان را زمان می نماید

دراصل تغییر و حرکت است که زمان را می سازد  .

زمان، گذر ثانیه ها نیست  .

زمان، شُدن است

تغییر است  .

این ماییم که به آن اعتبار ساعت و ثانیه داده ایم  .

و الا زمان؛ به ازای تغییری که در ما رُخ می دهد خودنمایی می کند  .

می شود فردی 90 سال داشته باشد و بمیرد اما در اصل به اندازه ی یک سال زمان رشد کرده باشد....پس او 1 سالش است  و بالعکس  .

در اصل؛  سال هم اعتبار ماست

که در اینجا اشتباه به کار رفت  .

باید گفت:

انسان به اندازه ی تصویری که از خود در این دنیا به جا میگذارد دارای رشد و تغییر بوده و زمان بَرَش متِرَتِب است .

انسان با تصویر خود محشور میشود  با مثال خود،  با تصویر مثالی خود..