تازه آشنا شده بود با آنها.
انگار که تازه متولد شده باشد.
سر از پا نمی شناخت از بس که تازه روی پا ایستاده بود.
پاهایش راه رفتن آموخته بودند انگار.
آدم های خوش خلق، با ایمان، اهل فنّ، اهل تلاش، اهل ابراز، اهل کمک، اهل عمق، اهل باطن؛ آن هم به این شدت، در عمرش ندیده بود.
می رفت و می آمد. می رفت و می آمد.
کم کم دستهایشان همگی در یک کاسه شد. شده بودن هم کاسه: در خیر رسانی، در مطالعه، در عمل، در خیال؛ تغییر به این شدت را در عمرش ندیده بود.
نگران بود که نکند نتواند ابراز محبوبی درونی اش را به مسیر به غایت، به نحوه ی حرکت، به رشد ها و حتی نقص های موجود بر زبان بیاورد. نگرانی اش برطرف شد آنگاه که پیامبرش فرمود:
قَالَ رسول الله :إِنَّ سُرْعَةَ ائْتِلَافِ قُلُوبِ الْأَبْرَارِ إِذَا الْتَقَوْا وَ إِنْ لَمْ یُظْهِرُوا التَّوَدُّدَ بِأَلْسِنَتِهِمْ کَسُرْعَةِ اخْتِلَاطِ مَاءِ السَّمَاءِ بِمَاءِ الْأَنْهَارِ وَ إِنَّ بُعْدَ ائْتِلَافِ قُلُوبِ الْفُجَّارِ إِذَا الْتَقَوْا وَ إِنْ أَظْهَرُوا التَّوَدُّدَ بِأَلْسِنَتِهِمْ کَبُعْدِ الْبَهَائِمِ مِنَ التَّعَاطُفِ وَ إِنْ طَالَ اعْتِلَافُهَا عَلَى مِذْوَدٍ وَاحِدٍ.
راستى شتاب و سرعت پیوستن دلهاى خوبان و نیکان بهنگام ملاقات و رویاروئى- هر چند عارى از هر ابراز علاقه اى با زبان باشد- همچون شتاب بهمپیوستن آب باران به آب رودخانهها است. و نیز دورى دلهاى بدکاران بهنگام ملاقات- هر چند مهر و محبّت را با زبان خود بیان کنند- مانند دورى حیوانات از دوستى و محبّت است، هر چند علف خوردنشان بر سر یک آخور بطول انجامد.1
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1.تحف العقول / ترجمه جعفرى، ص:352