وَ قَالَ  رسول الله :

إِنَّ سُرْعَةَ ائْتِلَافِ قُلُوبِ الْأَبْرَارِ إِذَا الْتَقَوْا وَ إِنْ لَمْ یُظْهِرُوا التَّوَدُّدَ بِأَلْسِنَتِهِمْ کَسُرْعَةِ اخْتِلَاطِ مَاءِ السَّمَاءِ بِمَاءِ الْأَنْهَارِ وَ إِنَّ بُعْدَ ائْتِلَافِ قُلُوبِ الْفُجَّارِ إِذَا الْتَقَوْا وَ إِنْ أَظْهَرُوا التَّوَدُّدَ بِأَلْسِنَتِهِمْ کَبُعْدِ الْبَهَائِمِ مِنَ التَّعَاطُفِ وَ إِنْ طَالَ اعْتِلَافُهَا عَلَى مِذْوَدٍ وَاحِدٍ.

راستى شتاب و سرعت پیوستن دلهاى خوبان و نیکان بهنگام ملاقات و رویاروئى- هر چند عارى از هر ابراز علاقه‏اى با زبان باشد- همچون شتاب بهم‏پیوستن آب باران به آب رودخانه‏ها است. و نیز دورى دلهاى بدکاران بهنگام ملاقات- هر چند مهر و محبّت را با زبان خود بیان کنند- مانند دورى حیوانات از دوستى و محبّت است، هر چند علف خوردنشان بر سر یک آخور بطول انجامد.¹