کسی که دیگران را به خوبی دعوت می کند و خودش به انجام آن مبادرت ندارد و یا در اجرای آن شدت و ضعف دارد در حال ضرر کردن است. 

اینکه کوزه گر از کوزه ی شکسته آب می نوشد، عین خسران  است برای کوزه گر.

انسان مطلب خوب و به درد بخوری را فهم می کند و به ازای این فهمی که با گذر زمان و طی شدن مراحلی برایش محقق می شود سعی می کند ماحصل آنچه دریاقت کرده را در اختیار دیگران بگذارد تا آنها نیز از برکات و ثمرات آن راهکار بهره مند شوند.

حال فردِ راه رفته، اگر آنچه را که بدان ایمان آورده و مدتی بدان عمل کرده را در طبق اخلاص گذاشته و به دیگران ابلاغ کند اما خود بعد از یک مدت از عمل به آن سر باز زند، ضرر خواهد کرد.

چرا که آنچه خود از آن بهره مند شده است به برکت همین اعمال درستی بوده که بدون کج روی و نادرستی صورت گرفته و هر آنی که فرض کند به آن ها نیازی ندارد و بلدِ راه شده است همان دمی ست که اون از برکات یافته های خودش بی بهره می شود.

اصل ش این است که  کسانی باید به دیگران سفارش درستی و خیر و ... داشته باشند که خود آن درستی ها را انجام داده و بر انجام آن استمرار دارند.

و الا در آخر نه تنها در همان جایی که هست دست و پا می زند و علی می ماند و حوض ش. که از طی کردن و فهم مراتب دیگری از آنچه برای ش در نظر گرفته بودند باز می ماند.

سعی کنیم وقتی به دیگران می گوییم که مثلا نماز با حضور خواندن برای حل شدن مشکلاتت درمان است، خود مان از آن غافل نشویم و الا  ادای راهنمای دیگران بودن را در آوردن در حالی که راهنما خود عامل به حرف هایش نیست جز خوردنِ از سرمایه و تمام شدنِ آن و متضرر شدن هیچ ندارد.¹

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1. برداشتی از سوره مبارکه عصر.