خوانندگان محترم حتما این روایتی که اخیرا  استناد تمامی مطالب به آن است و از جهتی همه متون نوع نگاهشان به این روایت متفاوت است را خوانده اند.

این بار اما به قسمت دومش بیشتر توجه کنیم بهتر است.

براستی برخی افراد فقط در مواقع اضطرار خودشان را نشان می دهند. آن هنگام که مجبور می شوند برای یک مقصد مشترک دور هم جمع شوند و اعتقاداتشان با هم یکی در آید.

آن هنگام که حرف های فاش شده شان تظاهر به سر در یک آخور داشتنشان را فریاد می زند. اما دانستن اینکه اینان بر چه به اتفاق نظر رسیده اند تحلیلی به انسان می دهد که چشمانش را تیز بین تر می کند.

نکته حائز اهمیت اینجاست که تا آن هنگام که ابرار نمایان شوند اینان در پسِ?پرده ی کردار خود پنهانند. بیرون آمدنشان از پَسِ پرده خود امتیازی ست برای اجتماع ابرار. 

قال رسول الله: انَّ سُرعة ائتلافِ القُلوبِ الابرار اذا التَقَوا و ان لَم یُظهِروا التَّوَدُِدَ بِاَلسِنَتِهِم کَسُرعةِ اِختِلاطِ مَاءِ السَّماءِ بِمَاءِ الانهَارِ

وَ اِنَّ بُعدَ ائتلافِ قُلوبِ الفجّارِ اذا التَقَوا و اِن أظهَرو التَّوَدُِدَ بِاَلسِنَتِهِم کَبُعدِ البَهائِمِ مِنَ التَعاطپُفِ و َ اِن طَالَ اعتلافُها علی مِذوَدٍ واحدٍ.

پیامبر فرمودند: براستی که شتاب و سرعت پیوستن دلهای ابرار بهنگام ملاقات، رویارویی و پیوستنشان به یکدیگر- هر چند عاری از هر ابراز علاقه ی ظاهری و زبانی باشد- همچون شتاب و سرعت پیوستن آب باران به آب رودخانه ها است.

و نیز دوری دلهای شکاف ایجاد کنندگان و فجّار - هرچند مهر و محبت را با زبان و به ظاهر بیان کنند- مانند دوری حیوانات از دوستی و محبت است، هر چند علف خوردنشان بر سر یک آخور به طول انجامد.

ـــــــــــــــــــــــــــ

1.تحف العقول، ترجمه ی جفعری، ص352.