وقتی که آب باران به رودخانه می رسد:
رودخانه جان می گیرد.
جاری می شود.
به هر که در راهش است حیات می بخشد.
با شکوهی هر چه تمام تر حرکتش ادامه می یابد.
رودخانه که هیچ گاه ایستا نیوده، اما با مهمان شدنِ باران در بَرَش، پویایی اش معنا می گیرد.
نیرویش صد چندان می شود.
قَدرِ قُدرَتش بیشتر می شود.
سرعتش شتاب پیدا می کند.
و هم کاسه می شود با باران.
این هم کاسه شدن است که رودخانه را از خانه بیرون می کشد و سرکشِ کوه و دمَنَ ش می کند.
گویی رودخانه ی قبل از میزبانی باران با بعد از میزبانی، زمین تا آسمان متفاوت است.
اینجاست که ورود آب از آسمان به نهر و جاری شدنش در آن، می شود مبدأ تحول و انقلاب.
دیگر هر که بخواهد از آن رود یاد کند، اینگونه خاطرش را با خود زنده می کند:
رودِ قبل از ورود باران/ رود بعد از ورود باران
قال رسول الله: انَّ سُرعة ائتلافِ القُلوبِ الابرار اذا التَقَوا و ان لَم یُظهِروا التَّوَدُِدَ بِاَلسِنَتِهِم کَسُرعةِ اِختِلاطِ مَاءِ السَّماءِ بِمَاءِ الانهَارِ وَ اِنَّ بُعدَ ائتلافِ قُلوبِ الفجّارِ اذا التَقَوا و اِن أظهَرو التَّوَدُِدَ بِاَلسِنَتِهِم کَبُعدِ البَهائِمِ مِنَ التَعاطپُفِ و َ اِن طَالَ اعتلافُها علی مِذوَدٍ واحدٍ.
پیامبر فرمودند: براستی که شتاب و سرعت پیوستن دلهای ابرار بهنگام ملاقات، رویارویی و پیوستنشان به یکدیگر- هر چند عاری از هر ابراز علاقه ی ظاهری و زبانی باشد- همچون شتاب و سرعت پیوستن آب باران به آب رودخانه ها است. و نیز دوری دلهای شکاف ایجاد کنندگان و فجّار - هرچند مهر و محبت را با زبان و به ظاهر بیان کنند- مانند دوری حیوانات از دوستی و محبت است، هر چند علف خوردنشان بر سر یک آخور به طول انجامد. 1
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1. تحف العقول، ترجمه ی جفعری، ص352.