يادم است که مطلبي خواندم از مرحوم صفائي حائري که مي گفت آدم ها به اندازه آرزوها و دغدغه هاشون هستند.
يعني اگر مي خواهي قد و قواره را کسي را بفهمي، ببين که آرزوهايش چه هستند چه وسعتي دارند و دغدغه هايش چيست؟
ما ها آدم هاي کوچک و حقيري هستيم ، با آرزوها و دغدغه هاي کوچک . درست مثل کودکي که تمام هم و غمش رسيدن به ظرف شکلات است. فقط شکلات ما کمي بزرگ تر و سنگين تر شده ولي از همان جنس است و ماهيتش تغيير نکرده